Door verschil in looptijd aparte beoordeling kapitaalverzekering en saldolijfrente

14 mei 2007 | Hof Arnhem | jurisprudentie | LJN: AY8150, 04/00328

Onder de Wet IB 1964 gold een vrijstelling voor de uitkering bij leven uit een kapitaalverzekering indien aan een aantal voorwaarden was voldaan. De voorwaarden hadden betrekking op looptijd, duur van de premiebetaling en verhouding tussen hoogste en laagste premie. Voor lijfrenteverzekeringen waarvan de koopsom of de premie niet aftrekbaar was, gold dat de uitkeringen pas belast werden wanneer het totaal van de uitkeringen hoger was dan de som van de betaalde premies of de koopsom. Het combineren van beide verzekeringsvormen was een veel voorkomende beleggingsvorm. In een aantal gevallen heeft de Hoge Raad daar een streep doorgehaald, namelijk in die gevallen waarin beide verzekeringen een grote mate van onderlinge samenhang vertoonden. Indien beide verzekeringen in looptijd op elkaar waren afgestemd, dezelfde verzekeringnemer, verzekerde en begunstigde, dezelfde ingangsdatum en bij dezelfde verzekeringsmaatschappij waren ondergebracht terwijl de hoogte van de lijfrente-uitkering overeenkwam met de premie voor de kapitaalverzekering, werd het geheel aangemerkt als één overeenkomst. Dat had tot gevolg dat de uitkering uit de kapitaalverzekering niet was vrijgesteld. Hof Arnhem is van oordeel dat wanneer de looptijd van de lijfrenteovereenkomst substantieel afwijkt van de looptijd van de kapitaalverzekering er geen sprake is van één overeenkomst die is neergelegd in twee verschillende polissen. Het verschil in looptijd bedroeg in deze situatie 15 jaar. Door beide overeenkomsten afzonderlijk te bezien bleef iedere overeenkomst zijn eigen fiscale regime behouden. Het Hof vond niet van belang dat gedurende de eerste 12 jaar de lijfrente-uitkering gelijk was aan de te betalen premie van de kapitaalverzekering, omdat er geen onderlinge verrekening plaats had. Ook de afstemming van de eerste premie voor de kapitaalverzekering en de koopsom voor de lijfrente op het te beleggen vermogen van de belanghebbende vond het Hof onvoldoende om de beide overeenkomsten als één aan te merken.